Sonia

Czemu dotąd nie napisałam nic o Soni? No nie wiem. A jest już z nami od dawna przecież.

100% Piji Lindenbaum, którą wciąż i bez przerwy strasznie lubimy.

Tym razem wspaniałe portrety:

Przyjaźni przedszkolnej na śmierć i życie. Takiej, która trwa teraz. Nie wiadomo, czy przetrwa do przyszłego wtorku, ale teraz jest najważniejsza. Przyjaźni objawiającej się takimi samymi bluzeczkami, tajemnicami, zabawami, chichotami. I tą nieprzepartą chęcią spędzania ze sobą czasu. Bez przerwy.

Wszechmocy bycia gospodarzem w swoim domu. Nie mówcie, że nigdy jej nie czuliście. Lub nie doświadczaliście jej jako kilkuletni gość. Tej niebywałej okazji dyktowania warunków, pochwalenia się swoją niezależnością, samostanowieniem. Możliwością zjedzenia lepszego kąska, drugiego loda. Popisania się zwróceniem uwagi starszemu bratu słowami, które zwykle wygłasza mama. Sztuczną szczęką babci. Odwagą przy podkradaniu ciastek.

Portret gościnności dziecięcej, o zasadach zupełnie odwrotnych do tych, którymi kierujemy się później.

Portret rozczarowania czymś, co niebywale fajowskie, przestaje takim być, gdy tylko zamykają się drzwi za kimś bliskim, a sami zostajemy w obcym otoczeniu. To częsty motyw u Piji - nieprzystawalność rzeczywistości do naszych marzeń i wyobrażeń, która przecież tak bardzo deprymuje  dzieci (a i dorośli mają z tym nieraz problem).

To też portret marzeń sennych, fantasmagorycznie przetwarzających dane zebrane na jawie.

 

100% Piji w Piji. Jak zwykle dorosłych zbija z tropu. Jak zwykle przez dzieci rozumiana jest od pierwszego wejrzenia, w całkowicie naturalny, organiczny niemal sposób.

 

Pija Lindenbaum

Sonia śpi gdzie indziej

wyd. Zakamarki 2013

oprawa twarda

ilustracje > tekst