Pan Pierdziołka

Napiszę. Zacisnę zęby i napiszę. Tytuł bloga zobowiązuje.

...
Choć w zasadzie nie wiem, co napisać. Może to, że Stasiek sam ją sobie wybrał. Na szczęście też sam sobie ją czyta. I Bratu czyta. Obu lektura raduje niepomiernie. Uczą się na pamięć. Powtarzają. Brylują na podwórku. W zasadzie nie dziwi mnie to, biorąc pod uwagę wiek odbiorców oraz tzw. etapy rozwoju.

Wyszedł żuczek za chałupkę,
zdjął majteczki, zrobił kupkę.
- Oj ty żuczku ! co żeś zrobił?
- Jam chałupkę przyozdobił!

Ha. Ha i ha. 

Ja wiem, że to tak ma być, że to dobrze, i w ogóle. Ale jakoś nie chce mi się o tym pisać. Odnotowuję z kronikarskiego obowiązku. Zwłaszcza, że z mojego punktu WIDZENIA, nawet nie ma na co popatrzeć. 

Dla mnie wyliczanki i inne głupawe wierszyki należą do ustnego przekazu, napisane czarno na białym, a jeszcze do tego dosłownie zilustrowane tracą całą swoją finezję i polot. Mogą budzić nawet niesmak momentami (to zwykle te fajniejsze). Więc choć lubię przerzucać się z dziećmi głupawymi lub absurdalnymi wierszykami i rymowankami, nie bardzo lubię tego typu zbiory. Jaki mają cel? Ocalić od zapomnienia? Akurat w tajemniczy sposób na poły magiczne wyliczanki-zaklepywanki zaklinające rzeczywistość zabawy radzą sobie od stuleci niezgorzej wędrując z ust do ust.

Jednakowoż - radość dziecka radością rodzica.








Nowe fikołki pana Pierdziołki
Powtarzanki i śpiewanki
ilustrowała Kasia Cerazy
wyd. Zysk i S-ka 2013
oprawa twarda
ilustracje = tekst