Strasznie

Lubicie się bać?

Wybieracie się pod namiot i nie wyobrażacie sobie ogniska, bez opowieści straszliwych?

Uprzejmie polecam Opowieści grozy wuja Mortimera.

Wam polecam. I Starszakom. Starszym Starszakom. Gdyż zaiste, SĄ to opowieści grozy.

Ja wielką miłośniczką gatunku nie jestem. A tym bardziej znawczynią. Nie czytałam wieki nic takiego. A tymczasem książka sprawiła mi miłą niespodziankę i prawdziwą frajdę. Kilka z tych opowiadań jest bardzo, bardzo przyjemnie klimatycznych. W sam raz niedopowiedzianych. W sam raz strasznych. Przyjemnie jeżących włoski na karku mimo woli. Sugestywnych. 

Opowiadania są opowieściami wuja o dziwnych przedmiotach zdobiących (?) jego salon, które przy kominku opowiadam młodemu Edgarowi (zbieżność imion zapewne nieprzypadkowa). Wszystkie spojone opisem domu wuja, wyprawą Edgara do toalety czy podaniem ciasteczek i herbaty... Edgar twierdzi, że się nie boi...

Kłamie.

Co ciekawe wszystkie te opowiadania są o ...dzieciach. To one są bohaterami opowieści. Żadna z tych opowieści nie kończy się dobrze. Ani ta o wspinaniu się na drzewo, ani ta o domku dla lalek, ani ta o zabawie w chowanego... Żadna.

Oprócz echa poe'owskiego pobrzmiewa tu także wyraźna nuta hoffmanowskiej Złotej Różdżki. Bo nie są to opowieści o dzieciach niewinnych i grzecznych od rana do wieczora. W najlepszym razie są to dzieci ciekawskie ponad miarę, znudzone lub zwyczajnie niemiłe. W najgorszym...

 Przyjemnej całości dopełniają świetne ilustracje Davida Robertsa i staranne wydanie.

Opowieści grozy wuja Mortimera
Chris Priestley
zilustrował David Roberts
wyd. Egmont 2010
orawa twarda
tekst > ilustracje